Dikkat dikkat bu geç kalınmış bir yazıdır. Utanarak döndüm yine bloğuma... Uzun bir ara verdim ki zamanında yazıp yayınlamam gereken yazıyı 2 gün sonra yayınlayabiliyorum. Neyse efenim çok uzatmadan geçeyim konuma.
Bildiğiniz gibi 23 Nisan kutladı ülkemizde iki gün önce coşkuyla heyecanla :D bol bol fotoğraflar çekilmiş mutluluk pozları verilmiş minik kalplerce... Güzel de olmuş, hepsinin gözünden mutluluk ve heyecan okunuyor. Kimisi minik kalp en moda şarkılarda dans etmiş, kimi şiirler okumuş, kimi 90'ların sokak oyunlarıyla çocuk olmanın tadına varmış. Ve ne yazık ki hepsi bütün o eğlencelerin öncesinde günün anlam ve önemini anlatan en az yarım saatlik konuşmalara maruz kaldılar her zamanki gibi. Her yıl kopyala yapıştır A4 kağıtlarda varlığı görülen anlamının tam olarak hissedilmediği upuzun konuşmalar bunlar.
Bu kadar eleştirmeden anlayağınız gerçek anlamda sinir oluyorum o konuşmalara daha doğrusu okumalara. Her 23 Nisan'da evde bu senin günün deseler de, yerinde bile zor duran minik kalplere uzun uzun bilgileri okuyorlar, gereksizce...Zaten derslerde o bilgiler verilmiyor mu çocuğa?
Bu yüzden çocukluğumdan beri hep hayalimdi bıraksınlar çocukları sahaya, herkes oynasın istediği gibi... Tabii bir de en sevdikleri dondurmalar, çikolatalar, şekerler olsun o günde ellerinde. Çocuk dediğin böyle eğlenir, mutlu olur sonuçta.
Öğretmen olduktan sonra okulumda yapmak istediğim değişikliklerden biri olmuştu hep bu düşünce. Sonra bu sene youtube reklamlarında karşıma çıktı benim bu düşüncem. Büyük mutlulukla izledim. Ne güzel düşünmüşsün Algida demekten alamdım kendimi. Çocukluk dediğin böyle olmalı!! Böyle sevindirilmeli çocuklar.
Sadece bir günün mini kalplerin günü olmaması umuduyla yazımı sonlandırıyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder