nazlı bilgiç

Bizim evde kumandanın sahibi babamdır. Akşam eve geldiğinden itibaren alır eline canı sıkılırsa, dizi aramaya başlar. Bulduğunda da kumandayı bana bırakır çıkar odadan. Her akşam bu rutin oluşmultur evde. Dün akşam beni şaşırtıp dizi açmadı, film bulmuş bi tane. Dikkatimi çekti film, şöyle bi baktım. Hafızamdan bir şerit geçti. İzlemiştim ben bu filmi. Yaklaşık 8 sene önce önce, lisede film günlerinin birinde. Çok beğenmiştim filmi ama hatırladığım tek şey bir tekne, beyaz ve klonlama üçlüsüydü.  Arada aklıma gelir, tekrar izlesem mi diye düşünürdüm ama isimsiz bir filmi aramak zor geldiğinden izlemekten vazgeçerdim. Öyle böyle unutmuşum çok sevdiğimi bile. 

Yaş almak, yaşlanmak doğum günlerimde bunları düşünür olmaya başladım son 2 yıldır.  Önceleri her şey ne güzeldi anne-baba ya da arkadaşlar pasta alır, hediyelere boğulacağım için dört gözle beklerdim 2 Mart'ı. Şimdilerde ise hediyeleri heyecanla beklesem de hüzün kaplıyor kalbimin bir köşesini, alamıyorum bu duygudan kendimi. 

İlk olmak mı son olmak mı diye bir soru vardır. Size yöneltildi mi bilmiyorum ama benim hayatımda önemlidir bu soru. Cevabım da aynıdır hep. İlk. Değerlidir ilk olanlar hayatımda. İlk okul, ilk arkadaş, ilk kelime, ilk düşünce, ilk aşk... Ve daha nicelerini sıralayabilirim bu şekilde.