nazlı bilgiç

 Bir önceki yazımda hayatımda 10 yılın nasıl geçtiğini anlamadım yazmıştım. Şu sıralar aklımda hep bu var aslında hayat geçip gidiyor ve ben yakın zamanda bir şey yapmazsam bu şekilde öleceğim.  Yalnız. Sakın ha yanlış anlaşılmasın yalnız, mutsuz değil. Mutsuz değilim çünkü. 

 İstatistiklere baktım az önce kimse açıp bakmamış bile sayfama. Onun verdiği cesaretle uzun zamandır içimi kemiren olayı yazmaya başlıyorum bugün. Konu evlilik.  Çok saçma mıdır söylemek bilmiyorum - ki ben dile bile getiremiyorum bu söyleyeceğimi- evlenmek istiyorum. Bu yaşıma kadar hep kaçtım, ağzıma bile almadım evliliği, korkuyordum çünkü. Önce okul bitirme gayesi, sonrasında atanıp dağ köyüne gitmeyle hiç cazip gelmiyordu evlilik. Öyle ki 2 yıl önce erkek arkadaşımın pırlanta kutusu uzattığında içimden defalarca lütfen yüzük olmasın diye dua etmişliğim var. Hediye yüzük değildi, erkek arkadaşımda evliliği hak edecek biri değilmiş zaten.  Neyse, benim 5 yıl üniversite, 1 yıl atanma macerası, 4 yıl da doğu görevi derken zamanın nasıl geçtiğini anlamam 9 yılımı aldı, yaşım otuza dayandı resmen. Bu yılım hayatımın en yalnız zamanı aynı zamanda ilk kez yalnız yaşıyor ve yanımda birileri olsun, bir şeyler anlatayım istiyorum. Böyle oluna da evlilik aklıma geliyor. Herkes ...

 Yıllar sonra yazmaya başlamaya karar verince, kimsenin okumayacağını, artık blog yazıları yerini Vloglara bıraktığını biliyordum. Blog desem ne dediğimi anlamayacak çok insan var artık. Bu yüzden ben de bloğu nasıl olsa kimse okumayacak diyerek günlük niyetine kullanmaya verdim. Yazmak iyi geliyor bana, yazdığım için de okuma ihtiyacı duymamda pozitif yönde beni etkiliyor.  Yeni bir döneme başlarken heyecanımı da yazmak istedim. Heyecanlı ve mutluyum. Kendimle barışık olduğumu hissediyorum böylece.

Yazmak umudu arttırır derdi bir öğretmenim lisede. Birkaç gün önce bir bloğum olduğu aklıma geldi. Hayatımın yapılacaklar listesinde olan bloğum, unuttuğum herhangi bir site olmuş sadece aklımda. Bu durum kalbimi acıtmadı değil. Ben umudumu kaybettim belki de yazmayı bırakarak. Umuda en fazla ihtiyacım olan bu zamanlarda bu yerde.  Yazmadığım sürece neler değişti hayatımda? Birçok şey... Yaşadığım il hatta bölge, tanıdığım insanlar, önceliklerim, hayallerim.  Ne çok istemiştim atanmayı, ne çok çalışıp dua etmiştim. Bütün dualarım gerçekleşti şükür ki. 'Gerçek' bir öğretmen olmuştum toplumun gözünde. Mutluydum daha çok da umutluydum. Çünkü sevdiğim işi ihtiyacı olanlarla yapacaktım.Yapıyorum da ömrüm boyunca da yapacağım. Ama insanların ve iş hayatının getirdiği zorluklara, kültür farklılığının getirdiği zorluklar eklenince 3 yıl önceki umutlarım yavaş yavaş tükendi.  Giden umutlarımla beraber çok sevdiğim yazmak da gitti elimden..... 18.03.2019 tarihli tasl...

09.02.2017 yılında yazıp taslaklarda kalan yazım***** Köklü hayat değişiminden sonra döndüm kürkçü dükkanına. Bir odada sürdürdüğüm yaşamım okula, öğretmenler odasına taşındı. Hem de yepyeni bir coğrafyada. Yeni hayattan beklentiler de büyüktü elbette. En önemlisi de okumak ile alakalı. Herkesin kitap okuduğu bir öğretmenler odası olmasına giriş yapacağımı hayal ederdim. Çocukluğumda hep onu düşünürdür, öğretmenlerin sürekli kitap okuduğunu hayal ederdim. Ama büyük bir yanılgıymış benimkisi... Bırak sürekli kitap okunan bir ortamı, eline kitap almamış öğretmenlerle karşılaştım. İnanması çok zor gelse de evet kitap okumak nedir bilmeyen öğretmenler de var. Hatta kitap benim ezeli düşmanım ne anlıyorsun hocam dedi bir tanesi bana. Şok olan gözlerle bakınca çocuktan dolayı okuyamadığını şaka yaptığını dile getirse de kitabı düşman gören öğretmenler var maalesef.  30 öğretmenin olduğu öğretmenler odasında sadece 5 öğretmenin elinde okuma kitabı var. Bu yüzden yazımın başlığı kitapsız ö...